Les iconoclastes du XXIème siècle

Même s’il est difficile de faire des comparaisons intertemporelles, il est compréhensible qu’il existe des similitudes voire même des analogies entre les iconoclastes qui tentèrent de s’emparer de l’Empire Byzantin et l’organisation terroriste Daesh qui tente d’écraser les quatre grandes écoles de la tradition musulmane. 


Cette approche subversive via la notion de non représentation a été entreprise par les iconoclastes pour mettre à mal tout un empire sous prétexte de pureté alors qu’il s’agissait simplement de détruire une civilisation. Car cette pureté prétendue n’était qu’un instrument de torture dont la fonction principale était de déraciner la structure, de son socle traditionnel. 

 Elle ne représentait en rien une abstraction théologique mais bien une hérésie capable et coupable de crime contre la religion, désincarnée dans sa nature, car incapable d’être humaine, et dans ce sens, susceptible de commettre un crime contre l’Humanité, si elle n’avait pas été stoppée par une contre-attaque de la tradition qui ne supportait plus d’être une victime passive et qui s’est transformée en un Juste actif prêt à lutter contre cette forme de barbarie. 

Ainsi l’accusation d’idolâtrie a été remise à sa place et l’Empire Byzantin a retrouvé sa grandeur pour redevenir la Byzance que nous connaissons. Les saccages, les massacres, les tortures, les mutilations effectuées par Daesh sont des exemples similaires. Ils visent officiellement une forme d’idolâtrie mais ils ne sont que des actes préparatoires à un génocide. 

Sans défense, la tradition sera tellement mise tellement à mal qu’elle risque de sombrer dans le néant religieux. Car ce terrorisme n’est pas habituel dans le sens où il rejette même les fondements de la religiosité diachronique car il est tempucide, puisque c’est un tueur du temps de l’Humanité.
   N. Lygeros -OPUS
------

• Οι εικονοκλάστες του 21ου αιώνα

Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Ακόμα κι αν είναι δύσκολο να γίνουν διαχρονικές συγκρίσεις, είναι κατανοητό ότι υπάρχουν ακόμη ομοιότητες ή αναλογίες μεταξύ των εικονοκλαστών που προσπάθησαν να καταλάβουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και της τρομοκρατικής οργάνωσης Daesh που προσπαθεί να συντρίψει τις τέσσερις μεγάλες σχολές της ισλαμικής παράδοσης. 

Αυτή η ανατρεπτική προσέγγιση μέσω της έννοιας της μη παράστασης αναλήφθηκε από τους εικονοκλάστες για να υπονομεύσουν μια ολόκληρη αυτοκρατορία υπό το πρόσχημα της καθαρότητας, ενώ επρόκειται απλά να καταστρέψουν έναν πολιτισμό. Γιατί αυτή η υποτιθέμενη καθαρότητα δεν ήταν παρά ένα όργανο βασανιστηρίων, των οποίων η κύρια λειτουργία ήταν να ξεριζώσει τη δομή από την παραδοσιακή βάση του. Δεν αντιπροσώπευε με τίποτα μια θεολογική αφαίρεση, αλλά περισσότερο μία αίρεση ικανή και ένοχη για εγκλήματα κατά της θρησκείας, εξωπραγματική στη φύση της, γιατί είναι ανίκανη να είναι ανθρώπινη, και υπό αυτή την έννοια, επιρρεπής στο να διαπράξει ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, αν δεν είχε διακοπεί από μια αντεπίθεση της παράδοσης που δεν μπορούσε να αντέξει να είναι ένα παθητικό θύμα και που είχε μετατραπεί σε ένα Δίκαιο ενεργό, έτοιμο να πολεμήσει εναντίον αυτής της μορφής βαρβαρότητας.

 Έτσι, η κατηγορία της ειδωλολατρίας τέθηκε στη θέση της και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανέκτησε το μεγαλείο της για να γίνει το Βυζάντιο που ξέρουμε. Οι λεηλασίες, οι σφαγές, τα βασανιστήρια, οι ακρωτηριασμοί που εκτελούνται από τον Daesh είναι παρόμοια παραδείγματα. Στόχος τους είναι επίσημα μια μορφή ειδωλολατρίας, αλλά δεν είναι παρά μόνο προπαρασκευαστικές πράξεις γενοκτονίας. 

Ανυπεράσπιστη, η παράδοση θα κινδυνεύει σε ένα τόσο μεγάλο κακό και να πέσει στο θρησκευτικό τίποτα. Γιατί η τρομοκρατία δεν είναι συνηθισμένη στο νόημα ότι απορρίπτει ακόμη και τα θεμέλια της διαχρονικής θρησκευτικότητας γιατί είναι χρονοκτόνος, δεδομένου ότι είναι ένας δολοφόνος του χρόνου της Ανθρωπότητας.
  N. Lygeros -OPUS